وقتی شهدا هواتو داشته باشن
آدم وقتی منتظر یه مهمون خاص باشه، حالش خیلی جالب میشه، هی چشمش به راهه که این مهمون از راه برسه. حالا اگه از کسایی باشه که کنارش حالِ آدم خوب میشه و از دیدنش ذوق می کنیم، حالمون جالب ترم میشه، هی از پنجره نگا می کنیم ببینیم اومد یا نه! حتی ممکنه بهش زنگ بزنیم...
روز هشتم محرمِ امسال، ماهم تو هیات یه مهمون ویژه داشتیم. البته مهمونِ اون روز ما فرق می کرد با بقیه مهمون ها و یکم خاص تر بود. اونروز قرار بود یه شهید گمنام بیاد تو هیاتمون و مهمونمون بشه.
تصویری از حضور پیکر شهید گمنام در حسینیه حبیب بن مظاهر(ع)- هشتم محرم ۱۴۴۰
اونروز حسین خیلی بی تاب بود. وسط مراسم هی می اومد بیرون و می پرسید که چی شد نیومد؟! منم می گفتم نه! دقیقا یادمه، چند بار پله های حسینیه رو می رفت پایین و دوباره سریعا بر می گشت دم در. وقتی آمبولانس حامل پیکر شهید رسید حسین سریع رفت زیر تابوت. وسط سینه زنی بود که پیکر شهید وارد حسینیه شد، چراغا رو خاموش کرده بودیم و مداح داشت روضه می خوند. یکی از رفقا می گفت اونروز حسین دستشو رو تابوت اون شهید گمنام گذاشته بود و ضجه می زد. من نمی دونم حسین اونروز به اون شهید گمنام، تو حسینیه چی گفت؟! ولی خب هر چی گفت یه هفته نگذشته بود که خریدنش.
تصویری از شهید حسین ولایتی فر زیر تابوت شهید گمنام چند روز قبل از شهادت
حسین ادبیات شهدا رو یاد گرفته بود، بلد بود چجوری حرفِ دلو بزنه بهشون، از بس که رفاقت کرده بود با شهدا. می دونی! با شهدا که رفیق بشی، دستتو که بزاری تو دستشون دیگه کار تمومه، نصفِ راه و رفتی. یه اهل دلی می گفت دوستی با شهدا، رفاقت تا بهشته. شهدا خودشون واسطه می شن واسه خریدنت، واسه بردنت.
گفتم که: حسین روز هشتم محرم دستشو سمت یه شهید کشید و دوازدهم خودش رفت تو لیست شهدا. وقتی شهدا هواتو داشته باشن، همین میشه.
شــهیــد می شی، مثه حسین...
تصویر بالا شهید ولایتی زیر تابوت شهید گمنام، تصویر پایین پیکر شهید ولایتی روی دوش رفقا.
وداع با پیکر شهید حسین ولایتی فر- هیئت محبان اباالفضل العباس (ع)
